O, om lang in een landschap te zijn verdwenen
als er nooit te zijn geweest, een figuurtje dat
werd
overgeschilderd als misplaatst, verkeerd, te
veel,
maar dat in de loop der tijden langzaam wederkeert
– zoals het mannetje dat met de drie vrouwen mee
tegen de wind in langs het water naar de
molen liep
loopt op te doemen uit Van Ruisdaels
geleidelijk aan
doorzichtig wordend geelgroen lijnolieverfdiep –
of
dat een röntgenopname je opeens kan tonen
– zoals op de houten brug het mannetje
met de knapzak over zijn schouder dat
het naderend onweer al hoort en ziet
zonder dat Giorgione hem haast maken liet.
O, om ten langen leste te worden ontdekt,
althans present te zijn geweten in een landschap
dat zo op geen aardse plek te vinden was en is.
Ach, is het niet al lang voldoende zoiets
alleen
maar te kunnen bedenken aangezien het je gods-
onmogelijk is je het heelal voor te stellen
zonder
dat iemand of iets ontdekt dat tot de
compositie
een planeetje ooit behoorde waarop jij en wij
en ik?
©
HB
