‘Tuilen – maar met kale stelen,
kruiken – maar als urnen wijd,
– asfodelen,
aan Proserpina gewijd.’
– Gottfried Benn
Over de affodil, die groenige bloem,
als een boterbloem
op haar stengel die zich vertakt
– zij het dat ze groen is en houtig –
mijn lief, kom ik
je zingen.
We zijn lang samen geweest
een leven vol,
zo je wilt,
met bloemen. Daarom
monterde het me op
toen ik erachter kwam
dat er ook bloemen groeien
in de hel.
– William Carlos Williams
Ja, dit is het jaargetijde
waarin zich de affodillen openbaren
zolang wij in hun Styxweiden
nog geen van allen willen waren.
