Deze foto staat op de site van het Stedelijk bij de informatie over de tentoonstelling van werk van de Poolse Paulina Olowska (1976) die onlangs is geopend en loopt tot 27 januari 2014.
Het is een foto die te denken geeft. Ik heb de esthetiek van graffiti nog nooit anders kunnen zien dan als afkomstig uit en bedoeld voor het kitschgevoelige brein van pubers en nog niet tot volwassenheid uitgegroeide adolescenten. En eerlijk gezegd zie ik graffiti - niet alleen 'tags' maar ook kleurrijk uitgewerkte 'pieces' - liever in een museum dan in metrotunnels, tegen viaducten, op gebouwen en op bussen en treinstellen. Maar terwijl ze in de stadsjungle 'horen', horen ze mijns inziens juist niet te worden vervaardigd in alle rust, in een voor het publiek tijdelijk afgesloten, cleane museumzaal, met volledige financiële en technische ondersteuning door het kunstinstituut. Wie graffiti in de openbare ruimte aanbrengt dient dat met de grootste omzichtigheid te doen, want een bekeuring en een terechte boete te riskeren.
Kijk eens wat de twee dames een professionele apparatuur ter beschikking hebben gekregen! En die strakke, witte wand op de achtergrond, met hun work in progress: vooral links is goed te zien hoe namaak dit allemaal is, want daar zijn eerst opzettelijk allerlei teksten éénlijndik neergezet juist om er van die typische grote, opgevulde 'sierletters' overheen te kunnen zetten. Dit kan toch niets anders zijn dan salongraffiti, nepgraffiti dus?
Ik zie de kunstgelovigen in processie al devoot langstrekken, terwijl ze de dag tevoren weer eens de gemeente hebben gebeld voor het verwijderen van graffiti op een van de gebouwen in hun uitzicht.
De foto's van het werk van Olowska zelf, zoals de site van het Stedelijk die toont, beloven ook al niet veel goeds.
Al dan niet moedwillig klunzig nageschilderde foto's of modetijdschriftillustraties, als ik het zo zie. Maar ja, “Olowska heeft een unieke stem in de actuele kunst, onder meer door de verbinding die zij legt tussen mode, kunst en feminisme, en door de alternatieven die zij aandraagt voor de rol die beeldende kunst en vormgeving kunnen spelen in onze samenleving,” aldus curator Leontine Coelewij.
Over het artistiek beeldende van het werk geen woord. En dus bange vermoedens bij mij.
Ik zal een dezer dagen het Stedelijk maar weer eens bezoeken. Met een groot vooroordeel: dat ik het als zo vaak weer mismoedig zal verlaten.
