IJDELS

De reactie(s) van ene Anouk op de aankondiging (op de NOS-site) dat weldra de genomineerden voor de Turing Gedichtenwedstrijd bekend zouden worden gemaakt, was kennelijk op die plek te verscholen geplaatst, maar absoluut te treffend als uit het echte deelnemersleven gegrepen, om te kunnen worden opgemerkt en begrepen als hilarische persiflage waarmee in één klap alle grond onder het initiatief wordt weggeslagen. Daarom hier integraal geciteerd:

‘anouk zegt: 05-01-12 om 00:20

Het witte veld laat zich niet dichten
De toersen niet van plan te zwichten
Letters worden woorden zonder zin
De aanvang van verhaal zonder eind noch begin
De gedachte neemt een duik tussen aanhalingstekens
Het kost de lezer een punt in dubbele hoofdbrekens
Maar dan vinden zij elkaar in een weergaloze woordendans
Op een reis van schrijven en lezen geven zij elkaar een kans
Het verenigen der letteren biedt ongekende mogelijkheden
Thans zijn we hier en heeft het verhaal immer een verleden
We gaan voortt tussen de regels en menigeen voelt zich bevlogen
Zo ook de waarhid, gelegen op staat, kent geen mededogen
Daarom voor die, die niet met woorden dan wel met daden doet
Sta niemand naar het leven en de kleine lettertjes gaan je goed
De draad van het verhaal lijdt ons door het labirint
Ons leven alleen, tezamen, in ons immer het verhaal van een kind

anouk zegt: 05-01-12 om 02:06

Geen idee of het geplaatst wordt, 2 schrijffoutjes zijn er ingeslopen, waarheid en labyrint moet het zijn.’

Er zijn meer dan tienduizend gedichten ingezonden: wat een literair creatief landje is het onze toch! En wie daar op zich nog niet vrolijk van wordt, hij of zij leze de top honderd gedichten van afgelopen twee edities plus de namenlijsten van de makers van deze gedichten.

Maar zonder cynisme: de Turingprijs houdt mensen straal voor de gek door ze in een waan te laten, in plaats van ze voor eens en altijd van iets af te helpen. De manifestatie past daarmee perfect in het tijdsgewricht waarin amusementsprogramma’s als Idols, The Voice of Holland en The Next Topchef of Madurodam welig tieren.

De enige functie die deze prijs zou mogen hebben, voor het heil van zowel de poëzie als dat van de deelnemers – en daarmee zou de prijs zichzelf ook meteen opheffen: alle inzenders die de eerste prijs niet krijgen, een bericht sturen met het dringende en welgemeende advies het dichten verder te beperken tot voor gelegenheden als Sinterklaasavond of ter zinloze articulatie van particuliere liefdes(verdriet)betuigingsurgentie. En die eerste prijs gewoon vergeten.

Want waarom in hemelsnaam zo veel, zo veel en veel te veel mensen de illusie blijven geven dat iedereen dit kan, dat iedereen er talent voor heeft, dat je er beroemd en ijdel mee kunt worden, in plaats van hen erop te wijzen dat het juist voor de allerallermeesten niet is weggelegd?

Maar hoe poëziebovenmeesters Komrij en Nasr te overtuigen?

‘De gedichten die eindigen bij de beste 1.000 ontvangen allemaal een persoonlijke beoordeling van de redactie van het poezietijdschrift Awater. Zo kan meedoen aan de wedstrijd jou verder helpen als dichter,’ lees ik. Dat geeft hoop, zeker wanneer het woord 'dichter' nog zou kunnen worden vervangen door 'mens'. En wanneer die duizenden anderen ook een simpel briefje met 'Stop ermee' ontvangen, zijn die tienduizend euro's welbesteed.

Help Anouks misverstand de wereld uit!

[MEER ONTHUTSENDS INMIDDELS HIER]