‘Det
dichte haesse van ozzen tak,’ zei mijn moeder ooit met schik. (‘Dat dichten heb
je van onze tak.’)
De
man op de foto hierboven is Hary of Harie Denessen (1902 - 1991) uit Tegelen,
broer van mijn oma en dus door mijn moeder en bijgevolg ook door ons, kinderen,
Ome Harie genoemd. Echtgenoot van Tante Nella. Hij schreef gedichten in het Tegels dialect, waarvan er in
het plaatselijke weekkrantje ettelijke werden gepubliceerd, ondertekend met de
initialen HD*.
Van
Hary Denessen is, niet ver van iets van mij, een gedicht te lezen op een poëzieroute in Steyl bij Tegelen. Een
gedicht over de leeuwerik. Ik vond het terug op het internet: https://straatpoezie.nl/gedicht/de-lieuwerik/#single-container
De lieu’werik
Wat sjteigert
toch dae lieu'werik
Wie hoëg sjtek
hae de kop.
't Is zeker
gènne sjouwerik
Dao baove aan
de top.
Hae klump, en
sjpettert in de löch,
Kiek èns, wie
hoëg hae sjteit.
Hae kreeg van
't fiës maar neet genóg.
Toet hae nao
ônger geit.
Dit saort van
doon, kiék ich ’t nao
Dink ich,
beej dit geplaog
aan wat hae
zuk, dao baove dao
Maar det
blief den mien vraog.
Wat zeker
liek, hae würt gedréve
Door de ein
of anger wèt.
Is die ôs
onbekènd gebleve,
't Biës,
krieg dao de weet van mèt.
Of zôel 't
toet lös öm zien, ein fiës?
Ein bliédsjap
öm 't laeve.
Kôs ich dit
den liére van dit biës,
Mich is 't
zoë neet gegaeve.
Zou
Ome Hary me hebben beïnvloed bij bijvoorbeeld de volgende versregels in mijn
bundel Iets zo eenvoudigs?
Hoog de lucht
in de leeuweriken klimmende
hun baltszang
zingende, de plotseling dan ongeziene,
het veld toe
vallende der balsemienen, de openspringende.
Dat
lijkt me stug, ja, uitgesloten. Maar wat ik veel belangrijker en echt emotioneel
indringend vind, is het plotselinge besef, het zo goed als zeker menen te weten
dat Ome Harie en ik onze leeuwerikervaring, onafhankelijk van elkaar in de tijd,
hebben opgedaan in precies dezelfde omgeving en sfeer, dat zowel zijn als mijn
regels geaard zijn in het oude Maasveld van Steyl en Tegelen! Zo verwant.
___________________________
*
Uiteraard niet te verwarren met een andere dichtende HD, slecht gemaskeerd figurerend in
mijn kleine roman Albinoziel: de
Amerikaanse dichteres H.D., Hilda Doolittle, in de steek gelaten jeugdliefde
van Ezra Pound.
