Vijftig jaar nadien opeens zit
op de foto die ik maakte
met mijn eerste camera – niets
bijzonders, 6 x 6, zwartwit,
Agfa Click, net vijftien ik – in
een vroeg voorjaar met forsythia
geel bloeiend voor een muur, niet
mijn oma maar een vrouw
die haar lectuur even ervoor heeft
onderbroken – De Katholieke
Illustratie, geopend
op haar schoot gelegd –, althans zo moet het
lijken. Te onberispelijk de
frisuur, de resedagroene jurk, de chique
broche, nylons draagt ze en
schoenen met hakken die glimmen
als de armleggers van haar
fauteuil, de basis van deze installatie,
die vanuit de woonkamer door
haar keuken de zon in moet zijn
gebracht. Ze lacht. Maar niet
als een oma om haar kleine fotograaf,
noch om mijnentwille, noch ziet
ze zich als ooit, vijftig jaar nadien,
maar zoals ze daar wil zijn gezien
door een man liefst, met grijzende
slapen wellicht, als een vrouw
die haar lectuur onderbrak vanwege
het compliment dat hij haar maakte
voordat hij bij haar komt zitten,
op een armlegger, en met zijn zij
haar schouder raakt misschien.
© Huub
Beurskens
