Vandaag werd bekend dat er een nieuw werkje
van Rembrandt is ontdekt. (Zie bijvoorbeeld het bericht op de site
van NRC Handelsblad.) Het zeer kleine paneeltje – ‘zo groot als een
paperback’ [vreemde vergelijking] – zal te zien zijn ‘op de kunst- en
antiekbeurs TEFAF in Maastricht, die vrijdag opengaat voor het publiek.’
Experts schijnen het unaniem eens te zijn over de authenticiteit van het
schilderijtje.
Ik
keek en kijk, en voelde en voel aan mijn water.
Knap
gemaakt! Ik ben een heuse Rembrandtadept, en de maker van dit dingetje moet dat
ook zijn of zijn geweest. Het zou gaan ‘om een van de verloren gewaande
paneeltjes over de vijf zintuigen, die Rembrandt als 18- of 19-jarige maakte’.
Oké. Dat verklaart wellicht het erin
geplakt lijken van de linker figuur en ook de veel te kleine linkerhand van
de bedwelmde of door een flauwte bevangen figuur – de getalenteerde jonge Van
Rijn was nog in de leer, hè.
Heeft
het dingetje dan niet reeds te veel (zowel kwalitatief als kwantitatief) finesse qua verfbehandeling? Het lijkt
wel geschilderd op veel groter formaat en door een jonge Rembrandt die bij de
oude in de leer is geweest…
Maar
daarvan afgezien: de houding van, dat wil zeggen de optiek ten opzichte van de
bewusteloze jongeman: die lijkt wel het resultaat van een camerastandpunt, met focus op het gezicht. Die perspectivische
verkortingen in dat half afgewende gelaat… En: zonder camera zou je ook veel
meer op de rechter onderarm van de
jongeman hebben gekeken dan, zoals nu, ertegenaan. Dit is zo modern...
Aldus
mijn water. En nu laten mijn klompen zich ook niet meer onbetuigd.
