zaterdag 7 april 2012

HET ONGEDICHT VAN GRASS 2

In zijn commentaar in de Frankfurter Allgemeine op het ongedicht van Günter Grass heeft Frank Schirrmacher het ook al over 'poëtische etikettenzwendel'.

Belangrijker, want inhoudelijker, is het dat hij Grass met zijn publicatie terecht beschuldigt van (persoonlijk) ressentiment:
'Die Debatte aber müsste darum geführt werden, ob es gerechtfertigt ist, die ganze Welt zum Opfer Israels zu machen, nur damit ein fünfundachtzigjähriger Mann seinen Frieden mit der eigenen Biographie machen kann.'


Wat ik echter zo vaak mis, zowel nu weer bij Grass als bij Schirrmacher, is het verdisconteren van de doorslaggevende bijdrage die uitgerekend het Blut-und-Boden-Duitsland ongewild heeft geleverd aan de stichting van de nationalistische staat Israël en daarmee aan het verder opstoken van de eveneens nationalistische weerstand eromheen. Duitsland heeft zijn eigen nationalisme noodgedwongen moeten inleveren en moeten afstaan aan uitgerekend het volk dat het voor eens en altijd om racistische redenen van de aardbodem had willen wegvagen.
    De Tweede Wereldoorlog is nog lang niet ten einde. (Zoals ook de Eerste niet, de Sino-Japanse, de Frans-Pruisische, de Negende Kruistocht, de Derde Punische oorlog...)