In het gisteren in Perdu, Amsterdam, ten doop gehouden nummer (april 2012) van Dietsche Warande & Belfort, een 'clubsandwich', gesneden en belegd door Atte Jongstra en Bart Vervaeck:
Kent u het schilderijtje van Caspar David Friedrich met
twee mannen op de rug gezien die op een rotspad tussen
een eeuwenoude eik en sparrenbomen hogerop de maan
staan te bezien die zowel in hun als onze ogen schijnt, al
zien we ze niet kijken? Het gaat er nu niet om hoe waar het
is dat ik hier de schijn bedrieg. Die twee ruggen zijn als
die
van mij, wanneer ik terugdenk en ik zie me voor een uitzicht
dat me zich pas weer voordoet zoals het zich eens voordeed,
ongereproduceerd idyllisch, betoverend of groots, indien ik
met mij toen samen in zijn plaats sta of naast hem als mijn
eigen vriend, zijn arm die op mijn schouder rust, en vaak zie
ik me al zo met twee, zelfs drie en nog, zoals aan een baai die
door de bergen aan de overkant lijkt op een meer, waar ik me
dan bij hen voeg, waarna ook ik me weer de rug toedraai, keer
op keer. Inmiddels zijn mijn ruggestalten met zeer veel,
zelfs in
meerdere werelddelen, ze staan op Brooklyn Bridge, ze hurken
aan een beek, op een pad met mieren, zitten op de fiets
richting
Dal der Koningen, en in een Limburgs hellingbos. Echter
alleen
voor mij vormen ze een club. Vandaar dat niemand er ooit een
paar van ziet. Kent u niet dat ene schilderij van René
Magritte?
[Huub Beurskens]
