Dagelijks neem je dichtertjes de maat,
genadeloos voor wie jou niet ontregelen laat,
je geeuwt van wie dicht zoals het al eeuwen gaat
en met geen nieuw licht verwart de staat.
Radicaal verander je je leven dan, zet
het bundeltje terug op alfabet en maakt
kiekjes voor op internet: van dochtertjelief
verkleed als snoezige elf van zes, van de poes
die met haar teddybeertje slaapt, de kerstboom die
is opgetuigd voor het behang waartegen de familie
compleet hangt ingelijst, de tafel die al feestelijk is
gedekt, van al dat och zo intieme, en van die
oliebol met slechts één, minieme krent –
of is dat soms je zelfportret?
