‘In relation to the future, a poem is like a note sealed in
a bottle and thrown into the sea. Writing one is an act of immense,
near-irrational hope that an image, a metaphor, some lines of verse and the
voice embodied in them will have a long, posthumous life,’ aldus de dichter
Charles Simic in The New York Review of Books.
Met de tweede
regel kan ik instemmen. Maar uit de eerste regel spreekt een iets te naïef romantische
geest.
Een briefje
in een fles, oké, maar die fles vervolgens niet in een zee van water, maar in
een oceaan van een en al zulke flessen met briefjes.
