"Dat is," zeg je, "een uitspraak van Epicurus. Wat heb je te maken met een vreemde?" Wat waar is, is van mij. Ik zal doorgaan met je Epicurus te voederen om te bereiken dat die mensen die zweren bij woorden en er niet op letten wat er gezegd wordt, maar door wie, gaan inzien dat wat het beste is gemeenschappelijk bezit is.
Zo besluit Seneca een van zijn brieven aan Lucilius. Waarom zou ik schrijven en publiceren wanneer ik het niet verheugend zou vinden op een goede dag te mogen merken dat een lezer zich enkele van mijn woorden of zinswendingen heeft eigen gemaakt?
