Wonderbaarlijk toch hoe na nochtans millennia
mensheid
iemand, alleen, nog weer iets scheppen kan
waar niemand
ooit op kwam maar wat niet gauw meer vergeten
worden zal,
alsof het er al geheel bij hoorde in dit heelal,
vanaf het begin,
zoals schijnbaar atypisch zo’n Gymnopédie eind negentiende
eeuw, nu typisch Satie; schandelijk dat wie
het schiep het niet
eeuwig meemaken mag. Maar daar we sterven
alleen erven we
zulke klanken, van een sterveling! Des te
godgeklaagder dan.
