Een drieëntwintigjarige Nederlandse rechtenstudent eindigt zijn pleidooi (in Opinio 11, 2008) voor een sterk Europa met deze oproep: "Daarom dringen de twee aloude alternatieven zich opnieuw op: christendom en nationalisme. Laat ons kiezen."
Hoe kan dat nou, kiezen? Zeker voor een geloof? Wat is een geloof nu waar je uit praktische, politieke, sociale, territoriale en economische redenen voor kiest? Dat zijn de eerste vragen die ik me bij het lezen van die oproep stelde. Maar al gauw voelde ik de enorme, afgrondelijke reikwijdte ervan.
Ja, wij mensen zijn in staat om uit praktische overwegingen en eigenbelang te kiezen voor een levenshouding om er vervolgens zelf helemaal, overtuigd in te gaan geloven. Dat is angstaanjagend aan ons. Dat verklaart het bestaan van godsdiensten en ideologieën. En als je beweert dat in de islam meisjes zodanig worden geïndoctrineerd dat ze het als een vrije, eigen geloofskeuze beschouwen wanneer ze een hoofddoek of nog meer versluiering willen dragen, moet je inderdaad onder ogen zien dat het mogelijk is om weer voor het christendom te kiezen, je kinderen tot overtuigde christenen op te voeden of tot nationalisten, whatever.
