Recentelijk plaatste ik hier een door een recensent geciteerde
passage uit een door hem geprezen roman. Ik ergerde me eraan en noteerde wat me
juist onbeholpen en zelfs foutief in die aangehaalde zinnen leek. In de
laatste ervan lag ‘Pijn […] in de stilet tussen de woorden van zijn getuigenis’.
Bare nonsens, oordeelde ik, waarbij ik erop wees dat het ook nog eens ‘het’ in
plaats van ‘de’ stilet had moeten zijn.
Maar wat blijkt?
Een attente lezer herkende de passage van zijn eigen lectuur van de roman in
kwestie (die ik niet met naam noemde en niet had gelezen) en liet me weten dat in het boek niet ‘de
stilet’ maar ‘de stilte’ stond…
Tikfout van de
recensent!
Schaamrood bij
mij!
Weliswaar blinkt de zin met zijn 'stilte' allerminst uit door oorspronkelijkheid, onzin debiteert hij niet. Ik had die recensent nog minder moeten vertrouwen dan ik deed, ik had hier moeten dubbelchecken!
Mea culpa.
‘Ergernis is een
paard dat zijn meester makkelijk afgooit (iets uit een Russische roman of
anders een oud-Perzisch spreekwoord),’ schrijft een vriend me. En of hij er
gelijk mee heeft!
