non ha l’ottimo artista alcun concetto
ch’un marmo solo in sé non circonscriva
Alle kunsten worden antiquiteiten, hooguit,
en liever dan valse hoop is me de berg stenen
met bokken en geiten die op Hera’s Tempel
schijten, veel liever dan de hoogste bouwval
van Athene die ons moet doen menen dat tijd
van zijn eigen doen respijt heeft zolang wij
materie maar op iets anders dan op zichzelf
laten lijken. Laat Korintische kapitelen toch
als het ware vanzelf slijten en splijten tussen
ware acanthusplantenbladergroei. In elk van
Michelangelo’s beeldhouwwerken herken ik
het marmer al, hoe het, verdeeld in vormen
nog als van tenen, voeten, benen, armen aan
een tors met een hoofd erop, ons reeds net zo
min verzinnen kan als eens zijn brokken tussen
steenbrokken zonder menselijke samenhang.
© Huub Beurskens
