FREUD - HOCKNEY of ESTHETICISME - NONCHALANCE

Je zou het tegenovergestelde verwachten, namelijk dat Lucian Freud als schildervakman zich weinig aan de esthetiek van zijn penseelstreken gelegen zou laten, terwijl David Hockney de schilderende estheticus zou zijn.
Freud treft de beschouwer immers met het alles behalve gepaintshopte vlees van zijn gewrongen naakten, terwijl Hockney de beschouwer tracteert op prachtige landschappen en de fraaiste vergezichten. Maar het is dus precies andersom.

Dat kon ik weer eens vaststellen toen ik afgelopen dagen in Londen van elk van beiden een grote expositie als het ware naast elkaar zag: Hockney in de Royal Academy of Arts en Lucian Freud in de National Portrait Gallery.
De linkshandige vleesschilder is vreselijk verliefd op mooie perseelstreken, terwijl de rechtspoot vooral tempo wil maken en vastleghaast heeft.

Volgende week verschijnt in De Groene Amsterdammer mijn uitvoerige bespreking van de Hockneytentoonstelling.