Ha, zo leer eindelijk ik U kennen, lijf van
mij!
Na Uw abdomen in echografie is met röntgen
Uw bekken geportretteerd. Geen significante
coxartrose, zegt de diagnose, overgangswervel
lumbosacraal zonder pathologie, SI-gewricht
normaal. Dit wist U vanzelf al lang, nietwaar.
Waarom maakt U me dan keer op keer o zo
stervensbang? Waartoe hier deze pijn en daar
die? Voelt U van Uzelf wellicht niets en laat
het
aan mij? Als stond ik erbuiten! Pas op,
straks
word ik nog dualist met ziel en al… Maar ook
dat interesseert U geen zier. Als was ik niet
van mij, niet eens van ons allebei maar alleen
van U. En toch noem ik jou – ja, ik tutoyeer
– mij
als mij, en net omdat ik geen zichzelfkenner ben,
laat ik mij de MRI-scanner in schuiven, in de
hoop
eindelijk te weten te komen wat mij zo dwarszit
in dit mijn lijf waarmee ik, roerloos gelijk een
lijk,
als in strandpalmschaduwwuiven zou willen kunnen
liggen dromen onder de helse herrie der
magneten.
Eerste versie, 28 juli 2020 ©
HB
