woensdag 7 april 2021

DOOR ZWART WATER - een sentimentaliteit

 


Als kind nooit dit beeld van mijn moeder gehad

en ook nadien tijdens haar nog lange leven niet;

wat eerder was komt later: haar zoon ik die ineens

eindelijk ziet hoe verleidelijk als aanstaande ze

met mijn toekomstige vader poseert voor een foto

van het stel, verliefd, zwart-wit, in natuurgebied

Zwart Water. Zondag is het, zesentwintig zij, schat

ik, haar minnaar twee jaar ouder. Tegen hem aan

staat ze met een schouder, haar jurk hoe fatsoenlijk

ook toch een bevallig tikkeltje ordinair, zo een

die een lustmoordenaar tot wilde kussen tussen

gindse bomen dwingt om hem dan bij haar volle

borsten open te rijten voor hij haar met de erom

smekende halsband smoort. Maar goed dat

mijn eerbare moeder me niet meer hoort. Nee,

een schande is het dat wat eerder was niet meer

kan, dat niet ik het was die de foto nam – of toch?

Zijn arm om haar heen, linkerhand in zijn rechter.

‘Zo staan blijven,Wim. In de lens kijken, Miep!’

Klik. Dan wandelen we verder, leeftijdgenoten, zij

en ik. Maar bij wat eerder was komt nooit een later,

zoals die twee ook al lang geen twintigers meer

waren toen ik met mijn meisje door Zwart Water liep.

Wat haat ik de fantasie met zijn valstrik fotografie!

Is het niet al genoeg gemis, pap en mam, wanneer ik

jullie louter en alleen als mijn vader en moeder zie?

 

 

© 2021 HB